Ik bewonder hem….maar heb het hem niet meer kunnen vertellen.

Als ouder wil je dat je kind gelukkig is en slimme keuzes maakt in het leven.  Maar wat wij slim vinden voor onze kinderen, is daarom niet wat hij/zij wil.
Zo ook in mijn gezin vroeger.  

Mijn ouders wilden het beste voor ons….maar ja, wat is dat?

Zo wilde mijn oudste broer Bart vanaf het derde middelbaar naar de Kunstacademie in Antwerpen. Zijn PO-leerkracht in het college had zijn verborgen talent ontdekt en moedigde hem aan.

Mijn ouders natuurlijk in alle staten: kunst, naar de stad, … Oei, oei, oei, dat pastte niet in hun kraam.
Discussies volgden.
Maar mijn broer zette door en mijn ouders draaiden bij. 

Met ups en downs koos hij voor het kunstenaarsleven. Hij verdiepte zich in alles wat hem interesseerde: beeldhouwen, body-paint, make-up, haartooi, modeltekenen, … Hij kon het allemaal. 

Hij ging er zo in op dat hij zijn geld eerder spendeerde aan nieuwe materialen dan aan eten. Ik weet dat hij moest krabben om rond te komen.  Deze keuze maakte ook dat hij de verantwoordelijkheid van een gezin niet aankon (wist hij me eens te vertellen). Ook al had hij graag kinderen. Want hij wist ze zeker wel te entertainen: schminken, knutselen, …

Hoe vaak hebben ik en mijn vader niet geopperd om eens een tentoonstelling te doen. We wisten dat hij dat graag wou maar op dat vlak wilde hij geen hulp.  Volgens mij een grote fout.

Nu…wat ik wil zeggen:

Toen ik zelf met mijn zaak begon, besefte ik ineens dat ik hem eigenlijk wel bewonder. Zo doorzetten ondanks de moeilijkheden, onzekerheden. Gewoon elke dag doen wat je graag doet. Wie kan dat nu veroordelen? Hij ging gewoon voor zijn droom….

Die bewondering kwam echter te laat….Ik heb het hem nooit kunnen zeggen. 

Als anderen vertellen over hun passie, hun dromen, dan krijg ik kippevel. Vaak zo’n mooie dingen die ze in de wereld willen zetten. Wel, ik wil anderen gewoon aanmoedigen om toch voor die droom te gaan….hoe moeilijk ook. En als ik daarbij kan helpen – met mijn talenten – dan heel graag….