Af en toe trek ik bokshandschoenen aan en stap ik de bokszaal binnen. Niet alleen om stevig op die bokszak te rammen, zoals veel mensen denken – om frustraties eruit te slaan.
Nee, boksen is voor mij veel meer dan dat. Het is bewegen met betekenis. Een les in omgaan met het leven. Met jezelf. Met de ander. Met alles wat soms wringt of pijn doet.
Het voelt als coachen in beweging. Leren door te voelen.
En vandaag – uitgerekend op moederdag – was het extra bijzonder. We mochten iemand meenemen naar de sessie. Een duo-sessie.
Mijn jongste zoon was al eens mee geweest, dus vandaag was het de beurt aan mijn oudste.
In het begin hield ik me in. Misschien omdat ik hem bij één van de eerste oefeningen per ongeluk op zijn neus raakte (oeps). Maar hij keek me recht aan, met een brede grijns:
“Allé moederke, doe eens een beetje harder hé.”
En dat daagde me uit.
Langzaam, terwijl de sessie vorderde, veranderde er iets. Ik begon hem echt te zien – niet als mijn kind dat ik moet beschermen, maar als een jonge man die zijn mannetje kan staan.
Ik kon hem het vertrouwen geven dat hij aankan wat op hem afkomt. Letterlijk en figuurlijk.
En plots besefte ik: dát is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd.
Als alleenstaande mama heb ik mezelf vaak in twee gesplitst – mama én papa. Altijd maar sterk zijn, altijd maar zorgen, dragen, sturen.
En eerlijk? Dat kostte me bakken energie. Energie die ik lang niet altijd had.
Ik wilde mijn kinderen sparen voor het verdriet, voor de zwaarte die ik zelf had gekend.
Maar het duurde lang voor ik besefte dat ik hen daarmee ook iets ontnam: de kans om hun eigen pad te bewandelen. Hun eigen fouten te maken. Hun eigen lessen te leren.
Sinds ik die verantwoordelijkheid – die eigenlijk niet van mij is – bij hen laat, voel ik me lichter. Alsof er kilo’s van mijn schouders zijn gevallen.
Ik ervaar rust. Echte rust. Ik ben daar waar ik moet zijn. En ik voel geen drang meer om te vluchten, te redden of te forceren.
Natuurlijk val ik af en toe terug in oude patronen. Wat wil je: een oud patroon van jaaaaren, wis je niet zomaar uit.
Ik geef ongevraagd advies, ik wil helpen, beschermen, fixen…
En dan voel ik het meteen in mijn lijf: spanning, stress, chaos in mijn hoofd.
Maar nu heb ik iets om naar terug te grijpen: die bokssessie.
Die handschoenen.
Die blik van mijn zoon, die zei: “Ik kan dit.”
Ik neem dat beeld mee. En ik vertrouw.
Dat mijn twee fantastische zonen hun plek in de wereld wel vinden. Op hun manier. Op hun tempo.
Net zoals ik die van mij heb gevonden.
Hoe is dit voor jou?
Wil jij hier ook mee aan de slag?
Mail me vrijblijvend els@focus-together.be
